Wybieram podróż dookoła świata

Mogłabym zacząć ten wpis od stwierdzenia, że podróż dookoła świata to marzenie każdego globtrotera. Mogłabym, ale nie zrobię tego. Przecież to banał. A banał to zerowy wysiłek intelektualny. Wyczytałam gdzieś niedawno, że szczytowa forma naszego mózgu przypada na okres liceum, a ja zamknęłam ten etap swojego życia chyba ze sto lat temu 🙂 Muszę więc ostro trenować, żeby nie pleść głupot i od czasu do czasu wyjrzeć poza ramy utartych schematów. Zacznę więc od początku takim oto stwierdzeniem – podróż dookoła świata to kwestia (mojego) wyboru.

Ile znacie ludzi, choćby tylko ze słyszenia, którzy rzucili wszystko i ruszyli w drogę? Trochę by się nazbierało. Wystarczy poszperać w polskiej blogosferze. Ja im zazdroszczę. Mieli odwagę, żeby zmienić swoje życie, wyrwać się z otaczającej ich rzeczywistości i przełamać sztywne bariery. Zazdroszczę i podziwiam. Ci ludzie nie mają marzeń. Oni nimi żyją. I nie myślę wcale, że tacy to mają z górki przez życie. Wręcz przeciwnie. Sądzę, że zanim doszli do tego etapu musieli pokonać wiele ostrych zakrętów, rozbić mnóstwo grubych murów, a dużo jeszcze pewnie przed nimi. Ale dają radę, bo robią to co chcą, a nie to co wypada.

Oczywiście na przeszkodzie stoi milion spraw, głównie materialnych, ale i duchowych. Nie łatwo jest przecież zebrać się na odwagę, żeby czegoś takiego dokonać i nie łatwo też zebrać pieniądze niezbędne na taką podróż.

Ja póki co nie zdecydowałam się jeszcze rzucić wszystkiego, by wypasać owce gdzieś na nowozelandzkich pastwiskach albo rzuć kokę na andyjskich zboczach. Ale swoje marzenie spełniłam. Pojechałam w podróż dookoła świata. I nie, nie rzuciłam szkoły, ani pracy, nie zostawiłam rodziny ani znajomych. Po prostu wzięłam ślub 🙂

Co ma piernik do wiatraka spytacie? Otóż, jak pokazuje praktyka czasami ma – i to bardzo wiele.

Człowiek, jako zwierzę stadne, czasem już tak ma, że w pewnym momencie swojego życia postanawia przestać być sam. Odbywa się to różnie, ale kiedy w końcu zapada decyzja o ślubie pojawia się również temat wesela. Ten, kto takowe wyprawiał poznaje prawdziwe znaczenie słowa koszty. Nie mam zamiaru się wymądrzać, bo na organizacji wesela znam się tyle co łysy na grzebieniach, ale rekonesans wśród koleżanek jakiś tam przeprowadziłam.

Otóż, w zależności od rozmachu samej imprezy, para młoda musi wydać od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych, swoich czy to darowanych przez rodziców lub przez bank. Wiadomo, na takim wydarzeniu się nie oszczędza. Zabawa trwa do rana, wszystko jest super i w ogóle och i ach. Jest dobrze. W końcu to jedyny (teoretycznie, niekoniecznie praktycznie) taki dzień w życiu.

Jeśli myślicie, że zaraz napiszę, że pieniądze zebrane na weselu przez Młodą Parę fajnie jest przeznaczyć na podróż dookoła świata to się mylicie 🙂

Ja w ogóle nie wyprawiałam wesela. Za kwotę nieporównywalnie mniejszą pojechałam w miesięczną podróż i podczas pobytu na Hawajach wzięłam ślub. Zamiast przeznaczyć 4000 zł na sukienkę, kupiłam bilet dookoła świata. Moja podróż poślubna, była jednocześnie przedślubną i weselną. Nie doświadczyłam całonocnych oczepin, nikt nie zachwycał się moją misterną fryzurą, nie obtańcowałam stada natrętnych wujków, nie miałam szansy podziękować mamie za trud włożony w moje wychowanie, ani nie zebrałam pieniędzy na wózek dla dziecka. Uczestniczyłam za to w skromnej ceremonii na plaży, z rajskim krajobrazem w tle, przy dźwiękach ukulele, w aromacie tropikalnych kwiatów i z wiankiem na głowie zamiast welonu. Prezentów nie było. Prezent sprawiliśmy sobie sami. Tuz po ceremonii zdobyliśmy wulkan. Tylko tyle i aż tyle 🙂

Wiem, że zaraz znajdą się tacy, którzy mnie wypunktują i udowodnią, że tego zrobić się nie da, bo jak to ślub bez rodziny, co powie mama, tata, wszyscy się obrażą i w ogóle, nie wyobrażam sobie tego dnia bez nich. Jak to nie ma imprezy? A pierwszy taniec? A …. (i tu czekam na reakcję w komentarzach ;))

Nie namawiam jednak przecież nikogo do naśladownictwa. Wręcz przeciwnie. Wiem jak ciężko jest podjąć taką decyzję i wcale nie uważam, że to jedyna słuszna droga. Ale to moja droga. Tak wybrałam i nie żałuję. Nigdy nie marzyłam o tym, żeby być Panną Młodą w sukience na kształt wielkiej bezy. Ale marzyłam, żeby polecieć na Hawaje. Natomiast nawet nie śmiałam myśleć, żeby wziąć ślub na hawajskiej plaży. Jak widać czasem jednak rzeczywistość przerasta marzenia :).

Dlatego pamiętajcie, jeśli czegoś nie chcecie to zawsze znajdziecie wymówkę, a jeśli czegoś pragniecie tak bardzo bardzo bardzo to wymyślicie powód 🙂

Aloha!