Dlaczego WyCHILEoutowana?

„Nigdzie indziej na świecie nie ma tylu Niemców, którzy mówią po hiszpańsku i czczą bohatera narodowego o nazwisku O’Higgins”

Właśnie ta, zasłyszana wieki temu opinia na temat Chile pchnęła moje zainteresowania w kierunku owego chudego jak patyk kraju. Choć od tamtego czasu minęło już wiele lat, ciekawość pozostała, ale decyzja o wyjeździe zapadła dopiero niedawno.

23 listopada wyruszam w podróż mojego życia.

W pogoni za dziecięcym marzeniem zamierzam samotnie przemierzyć Chile. Jednym z etapów wyprawy jest rowerowy trawers Patagonii na trasie od Puerto Montt do argentyńskiego Ushuaia, a dalej aż do Przylądka Horn. Planuję pokonać moją strzałą dystans około 2000 kilometrów i zmierzyć się z powszechnie znaną opinią na temat nieprzystępności tych regionów oraz skrytej naturze ich mieszkańców.

Nie pozostając w sprzeczności ze sprawami oczywistymi, takimi jak poznawanie lokalnych społeczności na tle pięknej i jednocześnie surowej przyrody interesuje mnie również nieco inny aspekt wyprawy.

Podróż do Patagonii ma dla mnie także wymiar osobisty. Otwierając się na innych i zbierając nowe doświadczenia zamierzam poszukiwać życiowych inspiracji i ćwiczyć przytłumioną w ostatnich latach kreatywność. Chciałabym odnaleźć w tej wyprawie całkowitą wolność i odskocznię od monotonnej codzienności – bez dalekosiężnych planów i skomplikowanych harmonogramów.

W tym projekcie nie chodzi o przejechanie z punktu A do punktu B w określonym czasie, na ustalonych zasadach. Rower to tylko środek, a nie cel sam w sobie.

Celem jest podróż do moich własnych granic. Fizycznych i mentalnych.

Jeśli czas mi na to pozwoli prawdopodobnie pobuszuję jeszcze trochę po chilijskiej północy, a i boliwijska Salar de Uyuni chodzi mi od dawna po głowie. Tak jak Kingę Choszcz prowadził los, tak i ja się mu poddaję w oczekiwaniu na to co nieznane.

Wracam w lutym.

2,5 miesiąca to wbrew pozorom bardzo mało czasu. Ale wystarczy. Na początek 🙂

I choć na mojej trasie pojawi się nie tylko Chile, to nie jadę do Ameryki Południowej po nową kolekcję pieczątek do paszportu.

Z premedytacją i świadoma (?) tego, co mnie czeka zostaję

ps. Nie rzuciłam pracy, nie sprzedałam samochodu (najpierw musiałabym go mieć), ani nie spieniężyłam lodówki (tak, jak to swego czasu postulował pewien Pan o pseudonimie WC). Skumulowałam resztkę bieżącego urlopu z całym, przysługującym mi na rok kolejny, dorzuciłam do tego miesiąc bezpłatnego i Voila! – 77 dni w podróży.

W przyszłym roku możecie się spodziewać rekordu świata w podróżowaniu na etacie bez choćby jednego dnia wolnego 😉